Zondag 29 april 2007 :
Ik loop al een tijdje rond met het gedacht om wat verder te schrijven in Valarie's dagboek..als ik de lieve en warme reacties lees in het gastenboek , dan open ik op mn pcke de pagina ,waar ik de site kan bewerken en plaats ik , maar al te graag mijn reactie..
Iemand vroeg op het gastenboek : we weten hoe het toen met je ging en nu ? Hoe is het nu ?... Wel... goed, redelijk goed...
Maar.... als ik zie , hoe kinderen misbruikt, mishandeld en vemoord worden, dan heb ik hartepijn...
Als ik zie hoe kinderen 'soldaat' moeten zijn...
Als ik zie hoe kinderen "moeten" werken in een of ander ver land...
Als gehandicapte kinderen als paria's weggestopt worden in tehuizen dan breekt mijn hart.
Als ik zie hoe kinderen geen voedsel en kledij hebben breekt mijn hart....
Wat ik nu doe , samen met andere dames in Vlaanderen is Little Quilts of Love maken....
ik ben al van in mijn kindertijd bezig met naald en draad , ik heb leren weven , ik borduur al lang en ik heb ook het patchwork ontdekt een aantal jaren geleden. Verleden jaar kwam ik op een nederlandse site terecht waar uitleg stond over deze kleine quiltjes... Deze worden gemaakt in katoen , in frisse kleurtjes, 40cm op 40cm tot 60cm. Deze kleine dekentjes worden dan in materniteiten gegeven, de verpleegster geeft dit dan aan ouders waarvan hun babytje gestorven is in de moederschoot, tijdens of vlak na de bevalling......
Ik kan me zo goed inbeelden wat die ouders en familie dan meemaakt, dat ik samen met vriendinnen in België ook zo'n project begonnen zijn.....
Wilt u meer weten : surf dan eens naar http://www.naaldendraad.be
Valarie is al een aantal jaar gestorven , ja... ik den nu nog elke dag aan haar... begrijp me niet verkeerd... ik heb nog verdriet, ja.... maar het is milder geworden, de tijd verzacht de pijn....en haar vergeten doe ik nooit, ik draag haar voor altijd mee in mij hart.......
Dag Valarie ; zondag is het moederdag hé , weet je :
Als ik je naam in het zand had geschreven, hadden de golven he na korte tijd uitgewist.
Als ik je naam in een boom had gegrift was de schors met de tijd vergaan.
Als ik je naam in marmer had gekapt, was de steen na veel tijd gebroken...
Maar ik heb je naam in mijn hart geborgen en daar wordt hij voor de eeuwigheid héél goed bewaard.... Veel liefs , je mama
Maandag 18 juni 07
Ik zit met mijn pcke buiten , op ons terras , onder de grote parasol. De horloge wijst nu 15 u 47 aan.....
het is zalig , het zonnetje komt voorzichtig vanachter een wolk piepen , een zachte wind laat mijn haar bewegen. Ik hoor allerlei vogeltjes fluiten, kwetteren. Grote en kleine komen in het gras iets lekkers zoeken.... een konijntje huppelt vrij en blij rond in het gras..... eventjes verpozen en dan verder huppelen....
Wolken drijven voorbij ,
hier en daar zie ik een stukje blauwe hemel....
Engelen zweven door ons heelal...
Maar de mooiste kennen wij het best vanal....
Voor zij die rondom zweven ,
weet dat wij nog veel om jullie geven.....
---->de laatste 6 zinnen heeft Eveline geschreven ! Mooi hé...
Zaterdag 20 oktober 2007.
Dag Valarie ! Hoe gaat het met jou? Weet je , het is al vijftien jaar geleden , je zou dit jaar 29 jaar geworden zijn..... Soms ... soms zou ik graag je handje eens vastnemen.....je fruitpap geven en vooral : je knufelen....niemand moet me zeggen : "ja, t is een periode dat we graven oppoetsen en een bloemetje plaatsen, ik begrijp je wel".... nee dat heeft daar niks mee te maken, ik heb dat gevoel soms in de lente, in de zomer en ook in de winter. Dat is gewoon zo.... Valarie, je blijft wel verder leven in mijn hart.. enne ... k geef je ne hele grote knuffel en een zacht zoentje op je wang.. Vrijdag 2 november 2007. Dag mijn liefste Valarie ! We staan niet altijd stil bij het woord "samen". Maar het is een gemis als "samen" er niet meer is. Achter mijn tranen van verdiet, schuilt mijn glimlach van herinnering. Het diepste verdriet wordt zo dikwijls verzwegen. Voor het diepste geluk, schieten woorden tekort. We zijn met ons diepste verlangen verlegen, waar 't liefste bezit slechts herinnering wordt.
