.

Zondag 2 augustus 1992.

Er is iets ergs gebeurt vandaag. Valarie, ons gehandicapte dochtertje, is plots overleden. In Lovendegem, St. Bernadette, haar vakantieoord. Rond 18u30. De onderdirecteur heeft ons telefonisch verwittigd. Eerst niet geloven, wij zeiden voortdurend dat het ons kind niet was. Andere kinderen bij m'n ouders gebracht, en gaan kijken....Het is Valarie.....Ze ligt zo rustig, net of ze slaapt.... Ze heeft haar bloesje aan van haar plechtige communie van verleden jaar. We zijn 1 uur bij haar gebleven, ik heb haar vastgenomen, gestreeld, gepraat tegen haar. Er ligt een rode roos bij haar hoofdje... Als ik praat is het net of ze het hoort en verstaat... De onderdirecteur en de opvoedster staan ons bij. De arts is er nog bij gekomen en wat gepraat met ons. Er moet zoveel geregeld worden.....Valarie zo zien, weten dat ze dood is, geeft ons een akelig gevoel, het is zo raar, net een droom en toch echt. Het is nu kwart na een s'nachts... Verschrikkelijk ik heb geen woorden meer......

Maandag 3 augustus 1992

Ik heb deze nacht maar 1 uur geslapen... Beven, huilen, enkelen zakdoeken nat gehuild en kapot gemaakt van ellende. Gister avond laat

zei ik tegen Isabelle, onze oudste dochter, "op het doodsprentje wil ik iets anders dan het normale",

 Isabelle:"ik heb 'n gedicht, wil je het lezen en gebruiken?", ik: "mag ik?"

Een bloem ontluikt en gaat weer toe,

maar de volgende dag, gaat ze weer open,

zo is het elke dag.

De dag ontwaakt en valt weer in slaap,

maar toch zal de dag nooit gaan,

zo is het elke dag weer.

Valarie, jij gaat ver weg en je komt nooit meer terug,

maar je blijft bij ons, zo is het elke dag weer.

Valarie, je bent dood en we zien je nooit meer,

maar we blijven van je houden,

zo is het, elke dag weer.

Het leven gaat verder,

ook zonder jou, al is het hard,

maar ooit ben je weer bij ons,

zo zal het zijn op 'n keer.

Geschreven door Isabelle, recht uit haar hart.

Dat raakt me, als moeder van Isabelle, Eveline (onze jongste) en van Valarie. 5uur15: ik kan niet meer in bed blijven. Ik kom in de living, die ene rolluik moet omhoog, het venster moet open. Ik kan niet het niet verdragen tussen die 4 muren. De dag begint, de vogeltjes beginnen zachtjes te fluiten, te kwetteren, vliegen en fladderen. Stilletjes aan trekt de donkere sluier weg die plaats maakt voor 'n lichtblauwe geelachtige lucht. Het gaat goed buiten. Bloemen, planten en bomen veranderen door het licht van kleur. Koffie gemaakt. Na zo'n moeilijke nacht, gaat het zwarte goud gemakkelijk binnen.Door de warmte van de koffie verwarm ik binnenin. Valarie, zou je me nu horen en zien? Als je bij ons was en je hoorde me huilen, dan lachte je met mij........ Ik zou mischien beter niet meer huilen, maar het lucht op..........

Vrijdag 7 augustus 1992

Maandagmorgen zijn we naar de begravenisondernemer geweest, om alles te regelen. In de namiddag werd Valarie overgebracht naar Roeselare. Rond 17uur30 ben ik met Isabelle en Dominique (orthopedagoog) gaan kijken. Isabelle en ik hebben elkaar goed moeten vasthouden de eerste ogenblikken....en huilen...de ogen uit ons hoofd... Ze ligt zo mooi. Als ze leefde, zei ik vaak "prinsses" tegen haar.NU is ze er een...Ik zou haar willen vastnemen, en mijn warmte overdragen op haar ijskoude lichaampje....Ik geef haar 'n zoen, neem haar handje, streel over haar hoofdje...... Dan gaan we.. Ik zeg "dag, tot morgen" tegen Valarie. Ze ligt op een soort bedje, op haar rechterzij. Er ligt een sprei over haar, tot aan haar lendenen. Haar linkerarmpje en handje ligt boven de sprei. Haar tenger linkerhandje houd 'n lichtblauwe kinderpaternoster vast. Als je naar haar gezichtje kijkt, ligt er n glimlach op haar mondje....... Valarie kon niet zien tijdens haar leven, nu zal ze van daarboven alles zien. Valarie als we weggan, gelijk waar, dan zal je mee gaan, al is het naar de andere kant van de wereld. Soms ween ik héél erg, krimp ik ineen van verdriet, maar toch heb ik het gevoel dat je bij me bent, lieve Valarie, ook al ben je lichamelijk niet meer bij ons. Ik ben toch blij dat ik Valarie zo lang kon verzorgen, ik heb het altijd met veel plezier gedaan en nooit één seconde spijt gehad. Er waren héél moeilijke momenten, maar gelukkig ook heel veel mooie. Ik ben elke dag naar jou komen kijken, Valarie, ik heb op n mooie manier afscheid kunnen nemen. Jou aanraken, mijn hoofd zachtje op jou borstje leggen, mijn hoofd tegen jou hoofdje. Je hendje vastnemen, het lijkt n marmeren handje... Om 17u30 wordt Valarie gekist, ik zou er graag bij zijn, maar mevrouw van het funerarium raad het af... "Dag Valarie, ik zal je héél erg missen, je hebt 'n bijzondere plaats in mijn hart, ik draag je voor de rest van mijn leven dicht bij me. Dag!........ Valarie, je bent voorgoed weg, ik kan je nooit meer vastnemen... Bach, wat 'n gevoel, het is snikheet buiten en ik, ik ril...... 's Nachts 12 uur: wat zal het worden vandaag? Ik ben moe, moe van huilen en verdriet, moe van te weinig te slapen............

zaterdag 8 augustus 1992

6uur: ik kan niet meer in m'n bed blijven, k zal maar opstaan, slapen kan ik toch niet meer.Koffie maken. Venster moet open. Ik snuif de vroege ochtendlucht met volle teugen naar binnen. Een haan kraait, in de verte hoor ik een hondje blaffen. De vogeltjes fladderen, kwetteren en fluitten er al lustig op los.De lucht is weer geelachtig blauw. Er hangt een sluier die alles wazig maakt. Hoe zal het vandaag worden? Ik verlang wel tegen dat de mis gedaan is.......Ik heb hartepijn, dat zal wel blijven denk ik........ 9uur: veetrek naar de kerk. Er is al heel wat volk, ondanks de vakantieperiode...... Ik verzink wat in gedachten en denk aan de afgelopen week. De ganse week telefoons, mensen over de vloer. Aangenaam, maar wel lastig. Voortdurend hetzelfde herhalen.... Antoon, Isabelle en Eveline weten soms met hunzelf geen raad...Soms loppen we hier rond gelijk een kip zonder kop...Oneindig veel gepraar deze week, soms moeilijk, heel moeilijk.....Niemand kan ons verdriet wegnemen, met niets.... 9uur30: naar binnen, begrleid door de begravenisondernemer. Valarie is er al, in haar hagelwitte kistje, zo klein, met witte bloemen erop...ik kan haar kistje aanraken...Ik kan niet huilen, alleen haar kistje aanraken. Ik heb enkele keren Eveline dicht genomen, zeven jaar en al zo groot, op haar manier neemt ze afscheid. Isabelle, een jong volwassene, heeft het ook moelijk...Wat kan ik anders doen dan hun zo goed mogelijk troosten. De priester las het verhaal over de roos, daarbij hield hij een witte roos in zijn hand. Achter mij hoorde ik snyutten en snotteren........ Mis gedaan, Antoon, Isabelle, Eveline en ik hand in hand rond het kistje. Naar buiten , mensen volgden ons....Te voet achter lijkwagen, naar de begraafplaats. Wij 4 mochten elk 1 roosje nemen en op haar kistje leggen... Vaarwel Valarie, we nemen afscheid van je lichaam, ik kan je nooit meer knuffelen, zoentjes geven, je eten geven, k zal nooit meer je kraaien van plezier horen, je lach zal me altijd bij blijven. Er is 'n stuk van mezelf gestorven samen met jou.... We hebben 160 kaartjes gekregen. De kinderarts schrijft:"Haar glimlach en Uw zorg voor haar zal in mij blijven verder leven." Ik word er stil van. Ik ben moe, te moe om verder te schrijven.

Zondag 9 augustus 1992

Gistermiddag waren we gevraagd bij Annie (m'n zus) en haar man, om te eten. Het was wel lekker, maar...t'ja...m'n gedachten waren er niet echt bij...Eveline mocht daar overnachten...Wij rond 5uur naar huis, Antoon en Isabelle deden wat boodschappen, en ik? Ik heb n douche genomen, zeker 'n half uur aan n stuk. Net of ik n'n verdreiet wilde afwassen. Rond 7uur opgestaan deze morgen. Koffie zetten zoals gewoonlijk, en buiten zitten. Ik heb Valaries hoofdkussen genomen, m'n hoofd erop, en gehuild.... Naar haar graf geweest, Valarie was in de grond, aarde erop, de vele bloemen erop geplaatst, één kleurenpracht.

Dinsdag 14 augustus 1992

Ik vraag me af hoe het is met m'n oudste zus en haar man, ze zijn op vakantie in Bali en weten nog van niks. Deze namiddag zijn mijn ouders, m'n zussen en hun man geweest. Ik stel hun aanwezighei zeker op prijs, maar ik ben ook graag wat alleen, zeker nu.... Sedert 2 augustus heb ik al 'n paar keer Valarie's eten willen maken. Soms is het net of ik haar hoor smakken, ze deed dat als ze dorst had. Vroeger dacht ik "ach wat een leven, vechten tegen de bierkaai, maar nu, na 14 jaar is het toch heel verrijkend geweest." Woensdag 12 augustus 1992 Ik ben vandaag naar het kerkhof geweest, er is een kruisje geplaatst op haar graf met haar naam erop.....Een schok als ik het zag, het is zo definitief.....Ik voel me zo leeg

Vrijdag 14 augustus 1992

Valarie, ik ben vandaag bij je graf geweest. De bloempjes die je gekregen hebt, beginnen stillaan te verwelken.....Ik doe mijn huishouden, maar d er is n leegte, sommige ogenblikken wou ik dat je op mijn schoot zat....Het is zo raar zonder jou. Ik zal je herrinneren als een altijd lachend tevreden meisje. Voor mij kon je heel veel, veel meer dan sommige mensen dachten.... Er zijn mensen die zeggen: "er is een hoofdstuk afgesloten.". Voor ons niet, je blijft een deel van ons gezin. Ik ben naar de bibliotheek geweest, in een boek las ik: "Weet je wat verdriet is? Dikwijls zo dicht bij je ogen zijn, dat ik je ziel haast zie, dan red ik kleine bange vogel die fladderend in een vijver tranen ligt. Maar als ik hem een huis geef in mijn hand, en daarin warmte van vriendsxhap en brood van zachte woorden, vind ik hem al dood eer ik in mijn eigen ziel ben beland. Als ik iets van je denk te hebben dat misschien je eerlijkste ik verried, is het over, ben je weg.. "Ik denk aan de vergeten gehandicapt, zij die niet meekan in haar rolstoel op het ritme van ons feest. Zij die vanzelfsprekend niet kwaaddenkend wordt vergeten. Haar innerlijke pijn, haar gekwetste menselijkheid wordt niet als protest aanvaard, maar bouwen we het om tot medelijden." Soms denk ik dat verdriet niet mag. Dat is voor flauwwerikken, zwak en week. Verdriet mag niet in deze maatschappij, want het toont hoe labiel je bent, hoe onevenwichtig je bent. Als je verdriet hebt wordt je ziek verklaart, geen geschreeuw meer dus. Mensen wandelen als voorwerpen langs je heen, en ik slaapwandel door je dag en je dromen heen. Met Valarie heb ik kunnen en leren praten. Sommige moest ik verdringen, bijn anderen mocht het. Verdriet is als een open wonde die nooit toegroeit, omdat de pijn te veel is voor één mens? Er is verdriet waardoor m'n groeit, als m'n openstaat voor wat gebeurt, voor wat zich aanbied als kans. Verdriet is een uitnodiging om intens door te leven, intens beseffen wat gekomen is.

Zondag 16 augustus 1992

Het regent, Valarie, ween je? Met al degene die bij je zijn? Weet je, De eerste week dat je dood was bleven de poezen weg van bij ons. Net of ze wisten dat er iets gaande was. Als ze in huis hun toertje deden, bleven ze soms staan aan je bedje om te ruiken. Als je op m'n schoot zat, kwam moeder poes rosette, soms tegen je beentjes aan wrijven. Je had daar altijd leute mee. Je bedje staat hier nog, met verse lakantjes, je hoofdkussentje, Piet Konijn, Panda Beer en Beertje op z'n bal .... Net of ze wachten op jou.... Valarietje, jij was altijd zo blij en tevreden, we zouden eigenlijk een voorbeeld moeten nemen aan jou. Je had soms pijn en toch lachte je altijd....... Woensdag 19 augustus 1992 Het is 8u30: gisternamiddag bij m'n oudste zus geweest. k'ben blij dat ik hun zag en met hun kon praten over het gebeurde.... Ik zit buiten op het terras terwijl ik schrijf. Het is al aardig warm, er hangt een nevel. Alles is nog zo fris. Morgen gaan we een paar dagen weg, Ardennen .... Gewoon even weg zijn... Mijn dagboek die ik schrijf, wel die neem ik mee... En zeker jou ook Valarie...

Donderdag 20 augustus 1992

14uur : ik schrijf vanuit Diekirch, Groot Hertogdom Luxemburg. Ik ben alleen in een park. Antoon en de dochters zijn gaan wandelen. Ik blijf liever wat rustig zitten. Het komt drukkend warm, ik krijg er dorst van. De lucht komt weer blauw, donkere wolken trekken weg. Terwijl ik dit nu neerpen, komt de zon tevoorschijn en valt de schaduw van mijn hand op m'n dagboek. Een warme zomerbries komt spelen met mijn haren, en ook dorre blaadjes blijven niet liggen op de grond. Koolwittjes dartelen vrolijk rond. Ik zit op 'n bruingeschilderde bank die wel 'n likje verf kan gebruiken. Voor mij is er een wandelpaadje, dan gras met wat een roeste schijn, maar verder weer een natuurlijke graskleur, doordat er een riviertje stoomt. Regelmatig varen er kayakers voorbij, lachend en luid vertellend. Ik zie m'n andere gezinsleden op de voetgangersbrug al zwaaiend en lachend afkomen. Ik zal maar stoppen hé Valarie, want ze krijgen nu mijn aandacht......

Vrijdag 21 augustus 1992

11u10: dag Valarie, ik denk veel aan jou, ook hier in Vianden. Ik wandel hier wat rond in het stadje. Je vader en je zussen zijn naar het kasteel, ikzelf heb het al heel vaak gezien. Eveline denkt een ridder en een jonkvrouw te zien...hihihi.....En ik... ik bekijk op m'n gemak de soms piepkleine winkels, maar algauw hou ik het voor bekeken... Ik ga hier een straatje in, enkele trappen naar beneden, links en rechts kan ik op een soort dijk wandelen, langs een riviertje. Ik neem plaats op een bank, voor mij is een fontein, het geeft een verfrissend gevoel, zeker bij dit drukkend warme weer. Als ik omkijk zie ik het statige huis waar Victoe Hugo gewoont heeft. Het is hier rustig, alleen de bijen zijn wat lastig. Valarie, wij spreken hier van bergen, ze zijn ong 600 m hoog. Het is wel mooi, lieftallig, pittoresk om te zien. Ook het kasteel is indrukwekkend om te zien. Het impossante kasteel domineert over de hele vallei. Ook binnenin is het de mooite waard, De middeleeuwse wandtapijten zijn me bijgebleven, vooral de grootte ervan. Op een paar plaatsen wappert de Luxemburgse vlag. Valarie, moest je nu meezijn in je rolstoel, we zouden toch wat moeten duwen we, zo steil.....

Zaterdag 22 augustus 1992

Dag Valarie, we staan hier in Bouscheid, aan een kasteel. Je weet wel waar ze naar toe zijn hé? We deden een redelijke grote rit, die hadden wij nog nooit genomen. Een smalle weg, tussen bossen, berg op, berg af, soms komen de zonnestralen tussen de bomen schitteren. Net fijne streepjes glitter, onbeschrijfelijk. Dan plots, wolken, een eindje verder komen we op een berg, midden in de wolken, ik krijg zo'n raar gevoel, net of je bij me bent.....

Dinsdag 25 augustus 1992

Valarietje, we zijn thuis sedert zondagavond, ook al bij je graf geweest. Het doed ons nog pijn om je niet meer bij ons te hebben... Geef eens raad Valarie....kan je dat? Ik zie rozenblaadjes liggen, afgevallen afgewaaid. Valarie, ik zou die bloemblaadjes op jou willen strooien, terwijl het zonlicht tussen de blaadjes ven de bomen op jou gezichtje speelt. Terwijl de vlinders weg en weer fladderen en van bloem tot bloem gaan, terwijl een zacht zomerbriesje zachtjes je haartjes doorwaait. Ik zou dicht bij je komen en vragen: gaat het met jou, Valarie? Ik zou je handje vastnemen en voelen of je warm genoeg hebt. Ik zou mijn wang tegen jou wangetje leggen en samen zouden we lachen..... Valarie, waarom ben je weggegaan? Woensdag 25 augustus 1992 Valarie, weet je dat je eigenlijk slim bent! IK weet zeker dat je veel meer wist van je omgeving en de wereld dan je kon tonen.. Was je het moe? Moe van de ruzie en de ellende in die soms onrechtvaardige wereld.

Vrijdag 28 augustus 1992

Valarie, je kon lichamelijk niet veel, je lag daar in je bedje, de laatste maanden kon je nog met moeite een rammelaar vasthouden. Als ik je niet uithaalde voor je eten, om te drinken, om je in je rolstoel te zetten, dan bleef je liggen. J emaakte je nooit boos.... Wij zouden een voorbeeld aan jou moeten nemen...... Ik heb je horen zuchten, je was heel dicht hé...... Piet Konijn ruikt nog naar jou...... Dinsdag 1 september 1992 Je zussen zijn naar school, het is zo stil, ik loop verloren in mijn eigen huis.... Om 15u wilde ik je fruitpap maken en geven..... Je bedje is weggehaald, d'er is zoveel plaats, een stuk die een leegte nalaat.....Je matras en je hoofdkusje hou ik.......

Zondag 4 oktober 1992

Een maand voorbij Valarie. Ik heb niet veel geschreven, maar heel veel aan jou gedacht.Je graf hebben we wat in orde gebracht, voorlopig. Tegen je kruisje hebben we 2 sparretjes geplant, voor je verjaardag op 7 oktober....

Maandag 5 oktober 1992
Deze namiddag Bij dr Henz geweest, de kinderarts. Hij was blij dat hij me zag, hij wil kontact houden.... Een half uur goed gepraat, over jou Valarie, over je zussen... Ik moest huilen. De weegschaal waar je vaak op lag, de tafel.... Soms ging ik tege

kon ik geen enkele arts of verpleegster zien of horen, maar dat gevoel ging vlug over... Ik heb ook goede herinneringen, vooral aan de kinderarts, zijn zorg en bezorgdheid voor jou en ons blijft mij bij.......

Dinsdag 6 oktober 1992

Valarie, vandaag is je zus Eveline voor de ganse dag naar het bos, goed gekleed en met een goed gevulde rugzak. Het kon niet rap genoeg gaan deze morgen, ze is nog nooit zo rap naar school geweest...Komisch, als je haar zo bezig zag en hoorde, ik moest er om lachen... Je grote zus eet vandaag ook in school, ze eet liever bij haar vriendinnen, groot gelijk heeft ze, vindt je niet? Valarie, weet je 14 jaar geleden was je nog in mijn buik. We wisten niet wat het zou worden. Rond de middag begonnen de weeën... Pas de volgende dag rond 16uur kreeg ik 'n baxter... Die uren voor ik je in m'n armen kon nemen waren lastig, pijnlijk en ongemakkelijk, daarvan raak je moe en uitgeput, ik verzamelde al m'n moed en energie om de eigenlijke bevalling tot een goed einde te brengen. Rond 18u kwam je ter wereld, wat was ik blij dat je eindelijk op mijn buik werd gelegd... Weer een meisje, k was in de zevende hemel.... Maar enkele dagen begon het, je at te weinig, klagend huilen... Je kreeg hoge koorts 40 graden...... Na enkele onderzoeken wisten we wat : een hersenvliesontsteking, de bacteriën.. Als je dat hoort, stort je wereld in.... Toen besef je nog niet hoe de gevolgen zijn, maar die waren gewoon niet te overzien.... Maar Valarie, je was mijn kindje, die ik 9 maand koesterde in mijn dikker wordende buik. Eens op de koude wereld, wilde ik je verder vertroetelen, ziek of gezond. De volgende dag werd je naar de intensief care gebracht. Ik vond het zo zielig, je werd in een couveuse gelegd, verdoken onder slangetjes en machines. Het duurde een maand eer je weer bij me kon, eer ik je handje kon nemen, dicht bij me kon nemen en knuffelen... De dokters gaven je volledig op, er kon niets meer gedaan worden. Je werd naar de kinderafdeling gebracht, nog steeds in die couveuse? je kreeg toen al luminal (tegen stuipen). IK kon niet geloven dat je zou sterven, k wilde het niet aanvaarden... Maar je leefde verder, ik kon je strelen, vertellen over je pa, je zus, mezelf. Je hoorde mijn stem... Op 28 november hebben we je laten overbrengen naar St. Jan in Brugge. Waarom? Daar waren meer mogelijkheden om je verder te helpen en ook een stuk dichter bij huis.... Van zodra ik wist dat je op de kinderafdeleing was, ik ernaar toe. Ik verschoot, je lag in een gewoon bedje... Een verpleegster kwam naar me toe en stelde me gerust. Ik mocht je vastnemen, je uit je bedje halen en als ik zin had de hele namiddag bij je blijven, k liet mij dat geen 2 keer zeggen... De kinderarts zei me: Valarie zal nog niet sterven, het gevaar is geweken, wij gaan ons best doen voor haar en jullie. Wat een verschil bij Roeselare!.... Rond kertsdag kreeg je een eertste pompje, dat moest, anders zou je een waterhoofdje krijgen, de kannaaltjes die het vocht uit de hersenen doen wegvloeien, die waren verstopt door die ontsteking. Er kwam water bij, maar 't kon niet weg. Je lichaam stootte dat pompje af, er werd een ander geplaatst, dus een tweede operatie in een hele korte tijd. Dan kregen we te horen dat je blind was. Er was niks aan je ogen, maar de oogzenuw was beschadigd. Een poosje later kregen we te horen dat je epilepsie had, voor de rest van je leven... Toen beseften we ten volle hoe die ziekte je lichaam ondermijnd, beschadigd had. Maar je bleef ons kleine meisje, je zagen je nog even graag. Toen gebeurde het, de kinderarts zei (niet dr Hens). Ik heb goed nieuws, Valarie mag mee naar huis, of doe je haar naar een instelling, zou dat niet het beste zijn? Wij hebben je meegedaan naar huis, je had er meer dan ooit, recht op... Valarie, ik heb je de eerste 7 maand van je leven nog nooit in ons huisje gehad, nu mocht je in je eigen bedje slapen. Normaal aan 7 maand kan je zitten en kruipen, maar jij niet Valarietje. De maanden die volgden, tja, ziekenhuis in ziekenhuis uit, regelmatig de wachtzaal van de kinderarts gezien, uren in het ziekenhuis, die ons tweede huis werd. Aan ongeveer 4j kreeg je overdruk, er werd een tweede pompje bijgestoken. Dan kreeg je zware epileptische aanvallen.. een keer 2 uur aan n stuk, beangstigend... Die periode zijn we ook veranderd van kinderarts. Als we met jou naar dr Hens gingen, je mocht nu nog zo er ziek zijn, dan kregen we van hem het gerustellend gevoel, en dat is zo véél waard, zeker als je gehandicapt bent.. In 1991 met jou plechtige communie, was hij hier, weet je nog Valarie? Je hebt al die jaren ook vriendschap gekregen, dat deed je wel goed hé... Een hartstilstand, dat heb je ook gehad, juist voor je je tweede pompje kreeg, toen had je weer wat achterstand, voordien was je beweegelijker... Al die jaren hebben we ons best moeten doen om je een plaats in de maatschappij te geven, het was zeker niet makkelijk, soms grappig, aandoenlijk, soms vechten tegen vooroordelen van sommige mensen, we hebbenheel wat tegenkanting gekreggen van familie, kennissen. Maar we bleven bij ons voetstuk. Valarie, ik zal jou altijd dankbaar zijn voor hetgeen je mij gegeven hebt, tevreden zijn met kleine dingen....hartelijk dank prinses...