1993

Maandag 4 januari 1993

Een nieuw jaar! Ik ben blij dat die dagen voorbij zijn. Met oudejaarsavond, waren we samen bij een van m'n zussen, ik had wel plezier, maar..... Als het 12 uur was, willen of niet ik moest een beetje huilen. Iemand zei: "Carine je moet dat allemaal VERGETEN." IK zei: "NOOIT van mijn leven!" een uitspraak van een dicht familielid, dat doet pijn, heel pijn. Hoe kan ik iemand vergeten waar ik zielsveel van hou? Hoe kan iemand zo praten? Ik ben naar je graf geweest, er licht een dun laagje sneeuw, Valarie heb je je hoofdkussentje uitgeshud? Of zijn het vervroren traantjes?

Dinsdag 5 januari 1993

Als ik iemand tegenkom die ik al héél lang niet meer gezien heb, en ik praat over het gebeurde, dat klinkt mischien raar, maar niet als de persoon erom vraagt he! Rond "sterven" en "dood zijn", hangt een taboe die doorbroken moet worden, veel mensen zijn bang om erover te praten!

Woensdag 6 januari 1993

Valarie, als je leefde, je kleur was niet zoals van een gezond meisje, je was ook te mager. Als we je zagen op 2 augustus was je al een paar uur gestorven. Je oogjes waren nog niet helemaal toe, je voelde nog warm aan in je hals. Je lag in een bedje, voorlopig afgelegt, in een apart kamertje. Er lag een roos naast je hoofdje. ik heb een uur bij je gezeten,op bed, je tengere handje vastgehouden. Dan ben je overgebracht van Lovendegem naar een begravenisondernemer in Roeselare. Ik ben elke dag op bezoek geweest bij jou. Die week was het snikheet, maar binnen in je kamer was het heel koel. De kamer was heel bleek ingericht. Er was geen venster. ik kon alleen binnen via een schuifdeur, rechts van me, als ik binnenkwam, tegen de muur stond een soort chauffage, maar het was de koeling. Als ik voor me keek, zag ik een wijwatervatje. Vlak voor stonden er een paar blokken van verschillende hoogte, waarop bloemen stonden van meme en pepe en je tantes. Er stond ook een soort bed met een laken, een paar hoofdkussens op elkaar. Een roze sprei, de zijkanten reikten tot op de grond. Valarie, jij lag tussen de sprei en het laken. Je leek gelukkig, net of je lachte. Je kleur was anders, zeker de laatse dagen. Ik had zo graag je voetjes eens vastgenomen, maar ik kon niet, want je lag in een dikke plastiek zak, tot aan je lendenen. Een van de laatste keren dat ik bij je kwam, legde ik m'n hoofd zachtjes op je borstje, je rochelde, ik verschoot........Als ik dit nu neer pen, ik huil erbij, snikken , best dat mij niemand hoort.

Zondag 10 januari 1993

Het regent en waait héél erg, Ween je? Ben je boos?

Woensdag 20 januari 1993

Lieve Valarie, ik bid vaak , zeker de laatste maanden. Jij bent m'n beschermengel hé? Ik spreek tegen jou, voor jou bid ik, dat er niets van jou mensenleven, hoe kort het ook was, verloren mag gaan. Dat wat jij geleefd en gedaan hebt ten goede zal komen aan deze wereld. Ik bid Valarie, dat wij samen met elkaar verbonden mogen blijven, ook al ben je ver weg. Jou dood heeft ons verdrietig gemaakt, dat verlies mogen we niet wegpraten en ontvluchten, maar ik weet nu dat ik het niet mag koesteren, zodat het me verstikt en eenzaam maakt. ik denk vaak aan hun die blindelings verder gaan en hun verdriet niet kunnen verwerken., aan allen die verder leven met een lege plaats aan hun zijde, aan hun die treuren om een gemis dat niet te noemen is. Ik denk vaak aan hun die sterven in eenzaamheid, waar niemand is die om hun treurt, zeker aan gehandicapten...

Zaterdag 23 januari 1993

Valarie, ik heb weer gedroomd over jou. " ik was in de living, jij lag in je bedje, rustig te luisteren wat er gebeurde, Eveline was kwaad, Antoon en Isabelle deden luid, als zij praten, je hoort ze tot buiten....Eveline probeerde mee te praten, maar de grote schenken geen aandacht aan de kleinere... Plots zeg jij, Valarie, alhoewel je niet kon praten : "wees nu toch eens stil, praat wat zachter". Van zodra je "sprak", kwam ik wakker, van slapen is er niet veel meer in huis gekomen.... Zaterdag 27 maart 1993 Valarie, het is een tijdje geleden dat ik je nog geschreven heb hé? Weinig schrijven, wel veel praten met jou! Halfweg februari is 4de handel gekomen, 24 jonge mensen, 2 leerkrachten. De jonge gasten waren nat, want t'regende en ze waren tevoet, ze waren maar al te blij dat ze naar binnen mochten. Ik bood hun handdoeken aan om hun haar droog te wrijven, het ijs was gebroken. Samen zijn we in een ronde gaan zitten, en ik ben beginnen vertellen..... Na een poosje betrok ik hun bij m'n verhaal, sommige huilden stilletjes, ik moest ook een beetje m'n best doen om niet te wenen. Verleden week donderdag was het ik die naar school mocht, bij Isabelle's klas, 40 leerlingen, 3 leerkrachten, ik kreeg een uur de tijd om m'n verhaal te doen, eigenlijk te weinig. Achteraf heb ik een mooie kaart gekregen en geld erbij, die mensen gaven dat om een stukje op je graf te leggen, tof hé? Ik heb paasbloemen bij je foto gezet, ik mis je. Gloria Estefan zingt : "i can't stay away from you.", ik ook niet Valarie.

Zondag 28 maart 1993

Ik heb gesnuiterd in papieren van jou Valarie, weet je nog, als je je eerste communie deed? Op 17 mei 1986, thuis, in de living, met een 30tal familieleden. een tekstje : "Valarie, je luistert, je voelt, je ondergaat alles, je lacht, jij bent m'n glimlach, m'n grote vriendschap, mijn grote zorg, in héél veel dingen mag jij de blijde boodschap zijn." 8 maand na je dood, vind ik m'n draai nog niet, geen rust, ik zoek een land waar vrede is, waar haat en nijd verdwenen is, en waar mensen hand in hand tesamen leven in dat land. Ik zoek een stad waar vrede is, waar eenzaamheid te dragen is en waar de mensen zorgen dat er niemand doodloopt in die stad. Ik zoek een huis, Valarietje, waar vrede is, waar liefde ons tot woning is, en waar mensen lasr En kruis tesamen dragen in dat huis. Ik zoek een land dat niet bestaat, een droom die verloren gaat: een stad, een stad, een huis, een luchtkasteel, Valarie, vraag ik mischien te veel? In een droom kom ik uit de wolken en kijk lang om me heen. Mijn stap is zo licht, dat de wind zelfs mij meevoert. Waar ga ik heen? Mijn ogen zijn zacht, maar vermoeid. Mijn gelaat oud en bleek. Mijn kleren zijn zo raar, ze lijken wel door de zon verschroeit. Wie ben ik, ik doe zo vreemd. Gebogen en krom, na een lange reis, na een verre vreemde tocht, vereenzaamd en bedroefd, door de jaren leed en verdriet, vergrijsd, toch draag ik mijn boodschap nog rond, toch doe ik mijn verhaal van liefde en vrede, maar niemand die mij hoort. M'n verhaal doe ik al maanden, jaren, een verhaal over liefde, ik ben steeds op de vlucht voor de haat en de nijd en jaloezie. Toch volg ik gelaten mijn tocht met enkel die hoopvolle liefde en vrede als doel.... Dag Valarie, tot dan hé.

Zaterdag 8 mei 1993

Sinds januari draag ik jou medaille, een gouden, vooraan staat er een engeltje, achteraan jou naam Valarie. Als ik het niet aandoe, ben ik ongemakkelijk......

Zondag 9 mei 1993

Moederdag. Cadeautjes gekregen, Isabelle vroeg: "Zou Valarie dat horen en zien dat ik een vriend heb?" Ja hé Valarie. Dinsdag 15 juni 1993 "Ik droom van poppen, gezonde mooie poppen en poppen met het haar uit, arm of been kwijt, geen kleertjes aan. Ze spelen samen in het gras, samen fleuren ze onze buurt op. Soms maken ze ruzie, maar niet voor lang, want poppen zijn voor ruzie bang. En als er eens eentje weent, dan drummen de anderen eromheen. Droom jij dat ook? Of denk je dat ik mezlf bedot? Het is maar een droom ik weet het wel, daarom ook dat ik hem jou, en Valarie, vertel.

Zondag 20 juni 1993

Morgen begint de zomer, voor mij zal het dit jaar niet echt "zomer" zijn.

Dinsdag 22 juni 1993

Mijn hand en pols doen pijn, ontsteking op de pezen. Ik denk aan jou slechte handje, je rechterhandje was altijd in een vuistje, je duimpje binnenin. Ik stopte soms mijn vinger in je rechterhandje. Je had dat niet graag, dan nam je linkerhandje mijn hand vast, net of je wilde zeggen: "laat mijn rechterhandje gerust." En als je afgelegt was, net of je handjes in was of marmer was, net doorzichtig...

Zondag 27 juni 1993

Haat, nijd en jaloezie. Soms hoor ik vernederende woorden, kwetsende woorden. Troost, waar vind ik troost? Mischien zouden de mensen beter moeten nadenken over elk woord dat beter niet werd uitgesproken, om het vooroordeel over gehandicapten, om het vooroordeel over het rouwproces dat men heeft bij ieder gestorven familielid of vriend, om de achtergrond en het wantrouwen, om de bittere gevoelens die we diep vanbinnen lieten voortwoekeren en waardoor we verder van elkaar zijn weggegroeid. Ik hoop dat wij vriend voor ieder mens mogen zijn en dat we kunnen samen bouwen aan een wereld van geluk. Denk daar maar eens goed over na.

Donderdag 8 juli 1993

Valarie, praten en nadenken over jou. Iedere keer word de wond weer opengetrokken. Iedere keer weer pijn. Mensen zeggen: "gij verwerkt dat goed." Moesten ze eens weten hoe ik huil binnenin. Ieder die een geliefde verliest begrijpt de pijn. Verdriet blijft, maar de tijd verzacht de pijn. Leg maar eens uit aan de wereld wat hartepijn is, bij het verlies van een heel dierbaar iemand. Je kan er zoveell over zeggen, over schrijven, maar soms is het bij elkaar zijn al genoeg en zijn er geen woorden nodig.

Dinsdag 13 juli 1993

Dag Valarie, hoe gaat het daarboven? Iedere dag opnieuw, op zoek gaan naar een beetje nieuw geluk, nieuwe horizonten, nieuwe contacten. Donderdag 22 juli 1993 Valarie, bijna een jaar ben je gestorven. Ongeloofelijk vlug is dat jaar voorbij. Je foto staat nog altijd op het tafeltje, samen met piet konijn . Het is nog steeds een raar gevoel zonder jou, soms loop ik rond zonder doel, waar naartoe, naar wie? Minutenlang roerloos blijven zitten en in gedachten verzonken. Niks of niemand die mij wakker kan maken. Doodmoe, maar toch op zoek naar nieuwe dingen, nieuwe vrienden, het lukt me soms... Blij om nieuwe dingen, nieuwe contacten. Verdriet om je heengaan , dat blijft... Schrijven en vertellen over jou, Valarie, dat blijft, ik zal dat altijd met plezier blijven doen. Ik weet zeker dat je ermee akkoord gaat.

Zondag 1 augustus 1993

Valarie, vandaag heb ik je al een jaar niet meer gezien. Ik wou dat ik je kon vastnemen! Maandag 2 augustus 1993 Valarie, lichamelijk ben je niet meer bij ons, maar je leeft verder in onze gedachten! Ik heb een droom : een wereld waar sterken en zwakken samen leven, hand in hand door het leven gaan in goede en kwade dagen. Een wereld waar plaats is voor iedereen. Een wereld waar het voor iedereen groen is, waar vele bloemen in alle kleuren bloeien., waar de zon altijd schijnt; een wereld waar donkere wolken door de zonnestralen verdrongen worden. Waar de zonnestralen genoeg plaats hebben voor de korenvelden, weiden en boomgaarden. Een wereld waar de zonnestralen plaats hebben om ook de mensen te bereiken. Valarie, wat zou ik graag langs die zonnestralen omhoog gaan, hoog genoeg, zodat ik jou kan bereiken. We zouden elkaar omhelzen en vragen of het goed gaat. Samen zouden we plaats nemen op die ene zonnestraal, samen zouden we praten over de wereld en over de hemel. Samen zouden we lachen en ook gekke toeren uithalen. De verbondenheid tussen jou en ik blijft eeuwig. Dag Valarie, tot een beetje later hé